يه احساس فاصله که بد جوري داره اذيتم مي کنه.... نمي تونم با اونها که دوستشون دارم، ارتباط برقرار کنم.. .هر لحظه حس مي کنم که داره فاصله ام بيشتر مي شه و داره دورم يه ديوار کشيده مي شه که نمي ذاره هيچ چيز به اون عمقي که لازم دارم برسه.... نمي دونم يه چيزي تو مايه هاي همون حلقه هايي که ّفلوّ تو ّ رفت و آمدّ احساس مي کرد... يه سري حلقه که ازدواج فقط يه نوع خيلي ساده شده اونه..... از کار بگير تا روحيه و خستگي و درس و خيلي چيزهاي ديگه که بين خيلي ها فاصله اي اون قدر زياد مي اندازه که..... برام راحت حس کردن و راحت حس شدن داره تبديل مي شه به يه آرزويي که اون قدر گاه گاه و به زور حاصل مي شه که.....
نمي خوام تو صداقت همون لحظه ها هم شک کنم... ولي آخه اگه اصله چرا هميشه نيست و اگه... نه، نمي تونه اصل نباشه....
فاصله هايي که هيچ کس در آنها مقصر نيست و لازمه زندگي معمول هر آدميه... فاصله هايي که منطق وجوديشون خيلي واضحتر از ناراحتي هاي منه...
□ نوشته شده در ساعت 4:55 AM توسط واحه